Elliott Murphy, ambachtelijke songsmit

Paradiso, 26 maart 2011 - Zaterdagavond in de kleine zaal van Paradiso. Een selectief gezelschap op leeftijd wacht op de artiest van de avond. Elliott Murphy, last of the rock stars, voor zijn zoveelste concert in deze contreien. Hij heeft inmiddels 31 albums gemaakt, geeft zo'n 100 shows per jaar, verkoopt na de show zelf zijn cd's en speelt af en toe met Springsteen mee, als die door Europa toert.

Een ambachtelijke songschrijver. Ieder nummer is van het zelfde, zeer hoge niveau. De man is in de zestig, maar zeer energiek en vol muzikale passie. Hij woont al jaren in Frankrijk. Zijn Normandy All Star Band, is dus geheel Frans, inclusief zoonlief op elektrisch versterkte akoustische gitaar. En die tovert daar prachtige soli uit.

De toegiften waren het hoogtepunt. De pluggen uit de versterker, de microfoon aan de kant. Drum wordt tamboerijn. En bas woodblock. Nobody Sings The Blues Like Blind Willie McTell. Murphy komt in de buurt.

Doe Maar Net Alsof

Pakhuis Wilhelmina, 18 maart 2011 - Na een zeer aangenaam etentje met zeer goede vriendin terechtgekomen in Pakhuis Wilhelmina, waar een Doe Maar-covergezelschap de pannen van het dak speelde. Dog Called Phenix-zanger Robin Verkaik, met Marijn en Michiel Slager van Nuff Said op gitaar en bas, Chris van der Meer en Rob Soria van Mr Review op drums en toetsen.

Ik ben van de generatie voor Doe Maar. Toen de band op zijn hoogtepunt was, vonden wij het maar irritante gasten voor jonge meisjes met domme liedjes. Maar wat is dat repertoire toch eigenlijk meesterlijk. En wat konden die gasten het spelen! Lol in het muziek maken van de bovenste plank. Drummer strak in het reggaeritme. Zanger briljant. Vrienten voorbij!

Harry Sacksioni, Eric Vaarzon Morel en nog meer vingervluggen

Societeit De Kring, 17 maart 2011 - Een besloten concert bij Societeit de Kring op het Kleine Gartmanplantsoen te Amsterdam. Tussen de foute kroegen een culturele oase. Alleen toegankelijk op uitnodiging. Een gitaarsessie, georganiseerd door Wim de Herder. Wat Seattle is voor de grunge, Den Haag voor de rockbands en Florence voor de renaissance, dat moet De Kring worden voor de finger style gitaristen. En zo werd het latje gelijk hoog gelegd. Meester-vingeraar Sacksioni speelde voor de pauze op luchtige wijze een dwarsdoorsnede uit zijn repertoire.

Na de pauze veel jong talent. De jongste was elf. En dat resulteerde in steeds chaotischer wordende jamsessies. Zelfs Eric Vaarzon Morel kwam nog even meedoen. Veel talent, veel enthousiasme. Mooi om te beleven.