Caro Emerald en het spektakel dat niet kwam

HMH/Amsterdam, 23 december 2010 - Het jaar 2010 was een topjaar voor Caro Emerald. Het jaar dan afsluiten met maar liefst drie uitverkochte concerten in de bierhal is een grootse prestatie. Veel meer dan de nummers van haar debuut- en succesalbum 'Deleted Scenes from The Cutting Room Floor' speelde ze niet. Maar het zag er fantastisch uit en het klonk prima. Goh, wat een gouden strot heeft deze dame. De sound van de 40's en 50's, maar met een jaren10-beat.

Ze had een heus orkest bij zich. Strijkers, blazers, ritmesectie plus een heerlijke dj. The Other Woman was een van de hoogtepunten. En uiteraard het onvolprezen A Night Like This. De show was mooi, maar ook wat statisch. Wat meer soli van goede instrumentalisten had wel gemogen. Maar ze heeft nog een carriere om in te groeien.

Slagerij Van Kampen aan slag

DeLaMar/Amsterdam, 17 december 2010 - De premiere van de nieuwe voorstelling van Slagerij Van Kampen in het DeLaMar. En ik moet eerlijk zeggen, dat ik er vooral heen ging om het DeLaMar van binnen te kunnen bekijken. Omdat ik uitslag krijg van musicals is de kans niet zo groot dat ik er vaak kom. En het theater scheen toch heel mooi te zijn gerenoveerd. Nou, dat klopte. Wat is dat mooi geworden. Een aanwinst voor de stad, met prachtige foto's in de gangen en foyers.

Slagerij Van Kampen had ik jaren geleden al eens gezien in een klein theater in Bussum. Nou, die kunnen aardig trommelen, dacht ik toen. Maar was verder niet zo onder de indruk. Maar deze voorstelling heeft mij in alle opzichten verrast. Muzikaal zeer afwisselend, virtuoos. Ze kunnen inderdaad goed trommelen, maar zijn ook zeer gevarieerd.

Heel veel aandacht besteed aan het visuele aspect. Led-verlichting in de trommels. Briljant.
Prima avond.

Joe Bonamassa: concert van het jaar?

Het was de vijfde keer dat ik een concert van Carre/Amsterdam, 7 november 2011 - Joe Bonamassa bijwoonde. Het begon tijdens het Blues Rock Festival in Tegelen in september 2006. Daar was Bonamassa support act voor headliner Johnny Winter. Het jaar daarop in Tivoli, Utrecht en weer een jaar later weer een stukje groter: het Nieuwe Vredenburg aan de rand van Utrecht. Vorig jaar voor het eerst een uitverkocht Carre. En dit jaar dus opnieuw Carre, alsmede concerten in Groningen en Breda. Kortom: Bonamassa stijgt naar grote hoogte.

De kaarten voor het concert waren al een halfjaar in huis. Rij 2! Fantastisch concert. De nummers zijn bekend, maar de uitvoering wordt steeds strakker, gestroomlijnder. Dreigt af en toe ten koste te gaan van de spontaniteit, maar Bonamassa blijft indruk maken met zijn fabelachtige spel.

Klassiekers zijn inmiddels Sloe Gin, Ballad of John Henry, India/Mountain Time, Woke Up Dreaming, waarin Bonamassa alle uithoeken van de akoustische gitaar opzoekt en vindt. Maar ook zeer indrukwekkend was de Leonard Cohen-cover Bird On A Wire.

Het podium was mooi uitgelicht met veel led-lampjes. Het oog wilde ook wat en werd niet vergeten.

Maar bovenal: wat kan die man mooi gitaar spelen. Magistraal concert.

Line Up:
Joe Bonamassa - gitaar, zang
Bogey Bowles - drums
Carmine Rojas - bas
Rick Melick - toetsen

Steve Harley & Cockney Rebel en That Song!

Hedon/Zwolle, 28 oktober 2010 - Ik heb Steve Harley al een paar keer eerder gezien. Ooit op Pinkpop, in de tijd van Sebastian en Make Me Smile. De man is eigenlijk nooit gestopt met muziek maken, af en toe een album in eigen beheer. Een jaar of 4 geleden stond hij opeens in de Kleine Komedie. Intieme omgeving, mooi concert. Heel klein; theaterbezetting: geen drums, maar percussie. En verder viool, semi-acoustische gitaar. Klein, sfeervol en heel mooi.

Een jaar later in een bijna gevuld Carre. Ook mooi, maar minder verrassend. Wel met oer-Rebel Stuart Elliot op drums. Dit jaar een kleine toernee langs muziektheaters in het land. Ik was dus bij het concert in Zwolle. Hedon, of all places. Uur rijden en niets te eten in de buurt.

Na enig wachten strompelde Harley (hij is en blijft eeuwig een polio-patient) en speelde een mooie mix van oude en nieuwe nummers. Met natuurlijk Sebastian als hoogtepunt. En verder zijn zijn sporadische aankondigingen hilarisch. Hij weet met veel zelfironie te verhalen over zijn bezoeken aan Toppop en Pinkpop. En natuurlijk zijn scharrel met Paay-zusje Yvonne. "Still a good friend".

En hoe dat klinkt? Nog steeds zeer ok. Harley is een artiest, die naarmate hij ouder wordt, het minder moet hebben van uiterlijk vertoon, maar steeds meer op inhoud focust. Zijn teksten zijn als vanouds mysterieus. Maar de extravaganza van de jaren 70 heeft plaats gemaakt voor de soberheid van een ouder wordende man. Die niet al zijn ijdelheid verloren is, want een heus toupet verhult de kale oprechtheid.

Oude nummers en nummers van de nieuwe cd wisselden elkaar af. Maar niets staat in de schaduw van het fantastische Sebastian. En de traditionele afsluiter, Make Me Smile. "That Song", zoals Harley dat nummer vol afkeer noemt. Maar hij komt er niet mee weg om het niet te spelen.
Volgend jaar weer in de Randstad, Steve? Zwolle is wel countryside. Harley gedijt vooral in de stad.

Karsu Donmez, Turkse schoonheid in alle opzichten

Concertgebouw/Amsterdam, 27 oktober 2010 - Karsu Donmez is een Turks-Nederlandse zangeres, die net twintig is en aan het begin staat van een zeer mooie carriere. Zij is opgegroeid in de Amsterdamse Pijp, waar haar ouders een Turks restaurant drijven. Karsu trad daar al als jonge puber op. Achter de vleugel, met een mix van jazzy tunes, klassieke muziek en traditioneel Turkse liederen. Het niveau van net tussen de schuifdeuren is ze al lang ontgroeid. Sterker nog, ze heeft al opgetreden in de Carnegie Hall in New York. En had een zeer indrukwekkend optreden bij Pauw en Witteman.

Op 27 oktober trad zij op in het kader van de Dag Van De Republiek in Turkije op in het Concertgebouw en in aanwezigheid van de Turkse ambassadeur. En omdat mijn bedrijf Turkse connecties heeft, waren wij als sponsor ook aanwezig.

Ondanks naar net 20 jaar is Donmez een zeer innemende podiumpersoonlijkheid. In haar aankondigingen heeft ze iets liefs/naiefs wat Ilse de Lange ook zo kenmerkt, maar in haar zang en pianospel is zeer innemend en dominant. Ze speelde een mix van klassieke muziek (Mozart) en tradiotioneel Turkse muziek. Haar begeleiders vormden dan ook een opvallende eenheid. Enerzijds een klassiek strijkkwartet, maar dan aangevuld met sas-speler, Turkse percussie en een traditionele fluittist. Indrukwekkende composities en verrassende arrangementen. Vooral het prachtige Cok Uzaklarda maakte een enorme indruk. Luister maar bij de link hierboven van een optreden bij P&W.

Hou deze jongedame in de gaten. Die komt ver.

Magic Numbers zonder dat ene nummer

Paradiso/Amsterdam, 16 oktober 2010 - Magic Numbers, zo'n eigenzinnige band, met een kleine, maar zeer trouwe aanhang. Twee keer broer en zus. Romeo en Michele Stodart, resp zang en bas, en Sean en Angela Gannon, resp drums en toetsen. Speelden in Paradiso een heerlijk concert.

De nummers lijken op elkaar, de podiumpresentatie is hoekerig. Maar wat geeft het? Het klinkt lekker. Tot dusverre hebben ze drie albums gemaakt. The Magic Numbers uit 2005, Those The Brokes uit 2006 en onlangs The Runaway. Forever Lost is een van hun grootste hits. Wheels on Fire een van hun leukste nummers. Maar die speelden ze dan net weer niet.

Lekker genieten, biertje erbij. Heerlijke niets aan de hand muziek met een lekker ritme.

Bospop 2010, smeulende hitte en troosteloze finale

Weert, 10 en 11 juli 2010 - Bospop is een van de leukste festivals van het land. Veel gevestigde namen op het affiche, samen met sommige nieuwe bands. Leuke sfeer, niet al te groots. Overzichtelijk. De editie van 2010 zou een genietfeest worden. Twee dagen muziek op zaterdag en zondag 10 en 11 juli. En dan drie overnachtingen in het landelijke Thorn. Kortom een verwenweekend.

Hoe anders zou het lopen... Vanwege moeder in ziekenhuis toch maar met auto. Leenauto overleefde de hitte maar nauwelijks. Vrijdags 4 uur op een parkeerterrein met 35 graden en 1 boom. Veel op bezoek bij moeder in ziekenhuis.

En het Nederlands elftal kwam verder en verder en verder in het toernooi.

Op zaterdag Guy Forsyth, The Hoax en een klein stukje Southside Johnny & the Asbury Jukes. Maar toch vooral uitgekeken naar Crosby, Stills & Nash. Moet je toch een keer in je leven gezien hebben. Maar dat viel dus knap tegen. Jaar ervoor was Neil Young al geen pretje. CSN zijn echt over de datum. Steve Stills kan geen noot meer houden. Tegenvaller.

De volgende dag ging het natuurlijk alleen maar over de WK-finale. Zou op het grote scherm vertoond worden. In zinderende hitte wachtte oranje menigte op de ontlading.
In het voorprogramma nog Uriah Heep, Taylor Hawkins & Coattail Riders, Status Quo en Billy Idol. Na een vleugje Dweezil Zappa was het podium voor Nigel de Jong en Mark van Bommel. Maar dus eigenlijk voor Xavi en Andres Iniesta. Na deceptie Toto niet meer afgewacht en afgedropen. Deceptie dus.

Muse, bombast in zomerpark

Goffertpark/Nijmegen, 19 juni 2010 - Heerlijk, die bombast van Muse. U2, maar dan prettig en hoorbaar. Ik vond de albums al prachtig en wilde ze graag zien. Samen met mijn dochter van 19 naar het concert! Ook bijzonder. Met de trein naar Nijmegen, alwaar ik een geschiedenis heb. Sentimental journey dus voor een deel.

In het Goffertpark liet ik vroeger de hond uit. Nu een heus festivalterrein neergezet. Prachtig podium. Continu dreigend onweer, maar het bleef droog.

Voorprogramma door de Editors. Waren een gitaarbandje en zijn nu opeens retro-80-band. Met veel synthisizers.

Muse was heerlijk. Zomeravond op een zomerfestival. Alle highlights kwamen voorbij. De muziek van Muse ben je morgen weer vergeten. Maar terplekke is het mooi.

Leuke trip.

De Kus van Dana Fuchs!

De Kade/Zaandam, 4 juni 2010 - Dana Fuchs is een van mijn favo's. Voor het eerst gezien tijdens Bospop in pakweg 2007. Toen zeer indrukwekkend. Machtig mens, lang, sexy, en de blues in haar hele, mooie lijf. En die stem! Wordt vaak vergeleken met Janis Joplin. Maar is veel expressiever. Ook veel explosiever.

Op 4 juni trad ze op in Zaandam. Had een beter podium verdiend. Maar neemt niet weg dat ze een waanzinnige show neerzette. Dana Fuchs Band bestaat eigenlijk alleen uit Dana zelf en gitarist Jon Diamond. De overige muzikanten worden per toernee en per land ingehuurd. Neemt niet weg dat het zeer strak klonk.

De Etta James-cover "I'd Rather Go Blind" was een van de hoogtepunten. Toegiften: "Helter Skelter" van de Beatles zoals het eigenlijk bedoeld was. Kon daar nog iets over heen? Ja, "Gimme Shelter" van de Stones. Love is just one kiss away! En ze kuste mij ook! Helaas was ik niet de enige.