Een jaar later in een bijna gevuld Carre. Ook mooi, maar minder verrassend. Wel met oer-Rebel Stuart Elliot op drums. Dit jaar een kleine toernee langs muziektheaters in het land. Ik was dus bij het concert in Zwolle. Hedon, of all places. Uur rijden en niets te eten in de buurt.
Na enig wachten strompelde Harley (hij is en blijft eeuwig een polio-patient) en speelde een mooie mix van oude en nieuwe nummers. Met natuurlijk Sebastian als hoogtepunt. En verder zijn zijn sporadische aankondigingen hilarisch. Hij weet met veel zelfironie te verhalen over zijn bezoeken aan Toppop en Pinkpop. En natuurlijk zijn scharrel met Paay-zusje Yvonne. "Still a good friend".
En hoe dat klinkt? Nog steeds zeer ok. Harley is een artiest, die naarmate hij ouder wordt, het minder moet hebben van uiterlijk vertoon, maar steeds meer op inhoud focust. Zijn teksten zijn als vanouds mysterieus. Maar de extravaganza van de jaren 70 heeft plaats gemaakt voor de soberheid van een ouder wordende man. Die niet al zijn ijdelheid verloren is, want een heus toupet verhult de kale oprechtheid.
Oude nummers en nummers van de nieuwe cd wisselden elkaar af. Maar niets staat in de schaduw van het fantastische Sebastian. En de traditionele afsluiter, Make Me Smile. "That Song", zoals Harley dat nummer vol afkeer noemt. Maar hij komt er niet mee weg om het niet te spelen.
Volgend jaar weer in de Randstad, Steve? Zwolle is wel countryside. Harley gedijt vooral in de stad.
leuk concert
BeantwoordenVerwijderen