Drie uitverkochte concerten in de Gelderse betonklomp. The Wall strekte zich uit over de gehele breedte van het veld. Werd in het eerste deel eigenlijk pas afgebouwd. En op die muur spectaculaire projecties. Soms lijkt het op Dali, soms op de legendarische Monty Python-animaties, maar dan zonder de humor. Want voor humor moet je niet hier zijn. Een grote aanklacht tegen totalitaire regimes, oorlog en onderdrukking.
Maar het spectaculairst was toch wel het geluid. Surround Sound optima forma in een voetbalstadion! Het geluid kwam van alle kanten. Het publiek keek voortdurend om, of er achterin ook nog iets te zien was.
En de muziek dan? Ja, die is gewoon goed. Met een fenomenale Snowy White op gitaar, die overigens niet de legendarische Comfortably Numb-solo deed. Liet ie over aan zijn jongere collega.
Zo, de Wall is voltooid. Gilmour wil niet aan een Floyd-reunie. Dus voor Waters wachten nu de geraniums.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten