Weert, zondag 11 juli 2011 - De laatste dag van het leukste festival van Nederland. Vorig jaar de dag van de finale en de anticlimax van Andres Iniesta. Nu een dag vol gitaarplukkers.
Ons programma begon met het rauwe stemgeluid van
Jimmy Barnes. Schuurpapier optima forma. Deed me een beetje denken aan Roger Chapman. Het schijnt dat deze man al een tijdje bezig is, zelfs een hartprobleem heeft gehad, en nu rock 'n rollt alsof de duivel hem op de hielen zit. We hebben het staartje van zijn show gezien, maar dat smaakte naar meer.
Daarna
Triggerfinger. Feestband der Belgen. Jongen, wat een energie kan die frontman oproepen. Snoeihard, swingend en ook een beetje donker. Ik werd er niet vrolijk van. Maar compromisloos. En wat een vervormingen haalt die man uit zijn gitaar.
Vervolgens de stoere jongens van Dunne Liesje op het podium. Sinds Phil Lynott zijn vergankelijkheid heeft bewezen, is het een beetje kwakkelen met
Thin Lizzy. De boys mogen dan back in town zijn, ik heb ze wel eens beter bezig gezien. Dit voorjaar nog in Paradiso. Waarom willen sommige bands op festivals toch vooral de achterste rijen bereiken, terwijl de grootste liefhebbers vooraan staan? Het mag af en toe best wat subtieler. Maar met die leuke Lizzy-hits kan er eigenlijk ook weinig fout gaan.
Even een uitstapje naar de bloedhete tent. Want
Walter Trout en zijn Lelijke Mannen Band speelde de blues zoals hij alleen dat kan. Met als hoogtepunt de slow blues 'Say Goodbye To The Blues', dit keer opgedragen aan Jeff Healey. Om stil van te worden.
En dan de moeder aller snarenplukkers: Joe Bonamassa! Verklaard held dezer blog! En de reden van het bezoek aan Bospop in de first place. Maar hoe zit dat nu met die
Black Country Communion? Frontman Glenn Hughes herleeft oude Deep Purple-glorietijden. Van Jason Bonham hoef je ook geen subtiel ritmetje te verwachten. Derek Sherinian legt een stevig toetsenfundament. En daar bovenuit gloreert Bonamassa op gitaar. Ik denk dat ie dit bandje leuk vindt, omdat hij dan lekker gitaar kan spelen. Beetje op de achtergrond. Hoeft niet de hele show te dragen. En hij kan iedereen laten horen dat ie toch de beste is. Muzikaal haalt het niet bij zijn solowerk. Dus BCC hoeft van mij niet zo nodig. Op naar Bonamassa in Carre in oktober. Met ruimte voor de nuance.
Het afsluitende
Dream Theatre. Ach, wat moet ik daarmee? Lekker naar huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten