Amsterdam, 18 juli 2012 - Paul Simon kwam naar de Ziggodome om de 25e verjaardag van zijn masterpiece Graceland te vieren. Als je dan toch een keer naar deze nieuwe concerttempel moet, dan is Paul Simon natuurlijk niet verkeerd.
Maar wat kwam hij traag op gang. Het eerste deel van het concert was aan de vlakke kant. Ik had meer oog voor de impact van de dome, dan voor het gebrek aan spektakel op het podium. Simon had twee bands bij zich. Zijn all-American band voor het eerste deel. Met evergreens als Me and Julio (Down at the Schoolyard), Kodachrome en 50 Ways To Leave Your Lover. Het klonk mooi, behalve de stem van Simon zelf, vond ik. Het leek wel of ie af en toe door een megafoon zong.
Maar in het tweede deel kwam Ladysmith Black Mambaso ten tonele, samen met de band, waarmee Graceland destijds in Soweto werd opgenomen. En toen veranderde er wel iets. Er kwam iets van passie en beleving in het concert.
Maar het duurde tot de slotnummers Graceland en You Can Call Me Al tot het echt losbrak. Tot slot vier toegiften. Allereerst een meesterlijke kleine uitvoering van The Sound Of Silence. Zonder de engelenzang van Artie, maar pakkend en door 17.000 man met kippenvel meegezongen.
The Boxer, ook zo'n S&G-standard. En tot slot swingend de tent uit met Late In The Evening. Maar eerst nog even de Ziggodome veranderen in een laid back-New Yorkse nachtclub met 'Still Crazy After All These Years."
En wat is ie mooi, wat is ie prachtig... die Ziggodome.
Hengelo, 10 juli 2012 - Warren Haynes is in Amerika een grote meneer. Hij is waarnemer van Duane Allman in the Allman Brothers geweest. Dan kun je wat. En dan kun je zeker jammen. Haynes timmert met zijn Gov't Mule al een tijdje aan de weg. En is eigenlijk de ultieme bluesrock jamband. Jammer dat deze grote band alleen maar in het heel verre Hengelo speelt. Ziggo Dome en HMH zullen te hoog gegrepen zijn, maar een Melkwegje had toch wel gemogen.
Geen verkeerde lokatie, die Metropool in Hengelo. Gezien de vele Mule t-shirts hadden alle fans zich hier verzameld. Het concert kwam langzaam op gang. Het duurde even voordat het geluid goed was. Daarna begon het bijna eindeloze gejam van de heren Haynes (gitaar), Matt Abts (drums), Danny Louis (keyboards) en Jorgen Carlsson (bas)
Het is allemaal erg mooi en bluesy wat de Mule laat horen. Maar er is geen reet aan te zien. Vier lelijke en vooral statische mannen op een podium. Muzikaal uitzonderlijk mooi, maar als belevenis oersaai. Dat was het paradoxale gevoel dat ik aan dit concert overhield.
De heren zijn al iets op leeftijd, dus halverwege moest een pauze worden ingelast. Doorgaans killing voor de opbouw en het tempo van de avond. En vooral vervelend voor hen die nog per trein de hoofdstad moeten bereiken. Ik dus. Nog maar een nummer na de pauze kunnen horen. Om vervolgens om half2 thuis te zijn. Was het dat waard? Ik vond het concert dat Warren Haynes met zijn eigen band vorig jaar in Paradiso gaf oneindig veel swingender en spannender. Dat ging toch meer de soulkant op. Goed dat ik de Mule gezien heb, maar de volgende keer toch echt liever in mijn achtertuin. Of ze in deel 2 mijn persoonlijke favoriet, Soulshine nog gespeeld hebben? Niemand die het weet.
O ja, de ster van de avond vond ik drummer Matt Abts. Alleen maar hele ingewikkelde beats slaan. Zonder een power hitter te zijn. Heel knap.
(Met dank aan Bluesmagazine.nl en Marco van Rooijen voor de foto's)
"Did you guys see Tom Jones? He was fucking awesome!!" - Gavin DeGraw
Weert, 7 en 8 juli 2012 - Het leukste festival van Nederland: Bospop in Weert. De 4e keer dat ik daar was. Leuke omgeving, goede programmering, relaxte sfeer. Alleen de catering kan beter. Een mens wil ook wel eens gezond eten!
Op zaterdag eerst Beth Hart. Ze heeft haar eigen Tarzan ingeslikt. Maar als ze dan I'd Rather Go Blind inzet, is de aandacht volledig en onvoorwaardelijk.
Eli 'Paperboy' Reed schijnt een rising star te zijn. Weinig van gezien, helaas. Maar wel leuke retro-kop en lekkere soul.
Ed Kowalczyk probeerde Live te laten herleven. Lukte aardig. Maar het doet me niet zo veel.
De verrassing van de middag: Trombone Shorty & Orleans Avenue. Ik had hem al eens bij Jools Holland gezien. Suparockfunk noemt hij het zelf. Swingen en een overdosis energie. Het gaat alle kanten op. Zelfs zijn James Brown-tribute is van hoog niveau. Prachtig.
Wolfmother en Chris Cornell laat ik graag voor wat ze zijn. Nee, die dag kwamen we voor Los Lobos en Los Lonely Boys. Los Lobos speelde heel mooi. De heren Hidalgo, Rosas en Berlin kunnen er wat van. Dat laten ze al jaren horen. Maar heren, kan er niet een klein lachje vanaf?
Los Lonely Boys (ooit ontdekt toen ik alfabetisch naar Los Lobos zocht) was een het hoogtepunt van de avond. Henry, Jojo en Ringo Garza uit Texas, met hun onvervalste Texican rock. De broertjes spelen waarschijnlijk al vanaf de luierleeftijd samen. En dat is te horen. En inderdaad, Ringo op de drums.
Slotact Lenny Kravitz sloot de eerste dag. En dat deed hij een beetje op de automatische piloot.
De zondag begon met Patti Smith. "Als je haar voor Albert Heijn ziet staan met het Straatnieuws, geef je haar nog geen kwartje", zei iemand terecht. Deze dame is zichtbaar oud en afgetakeld. Maar ze kan het nog steeds, deze trendsetter van de punk en new wave.
Adrenaline Mob was hard, The Cult zegt mij niet zo veel. En Opeth was vooral harde death metal. Voor de liefhebbers.
Gavin DeGraw een lekkere jazzy performer. Met veel onverwacht hits. De Waterboys speelde lekker eightees, maar net iets te weinig Yeats. En Alanis Morrisette was gewoon iets te laat.
Nee, maar dan het absolute, absolute hoogtepunt. Tom Jones. Wat een stem, wat een timing, wat een power. Wat een klasse. Alle artiesten a.u.b. even opstellen in rijen van drie. En dan buigend naar Tom Jones heel langzaam achterwaarts de zaal verlaten. En dan heel hard gaan oefenen. Misschien dat je ooit dat niveau haalt.
Nijmegen, 30 juni 2012 - Het Goffert Park in Nijmegen was een tijdlang het park waar ik Zappa de ruimte gaf. Op 30 juni echter het decor van Rockin' Park, een 1daags festival met een leuke bezetting.
Zonovergoten en goed gezelschap. Kom maar op met die acts. De Staat speelde een thuiswedstrijd. Power uit de provincie. Had ik ooit toch maar het aanbod aangenomen om van Tim van Delft drumles te krijgen. Nu slaat hij de pannen van het dak in De Staat.
M. Ward bleek een aangename Americana-verrassing. Fink bleek Duitse laid back rock. Nee, dan Flogging Molly. Het nog net iets maffere, swingendere zusje van Mumford & Sons. Heerlijke feestmuziek op een zonnige zaterdagmiddag. Nog maar een biertje dan. The Temper Trap leuke hitband met veel gay appeal. Dan het Belgisch kwartiertje. Selah Sue haalde de soul uit haar tenen. Swingend to the bone. Alleen jammer, dat ze al van het podium af was, voordat het laatste nummer was geeindigd.
dEUS, prachtig wat die Tom Barman laat horen. Hoogtepunt? Elbow. En dan vooral het allereerste nummer van de set: The Birds. Bezwerender kan muziek bijna niet zijn. Prachtig concert.
Snow Patrol was closing act. Gaaaap. Saai!! Leuk om naar te luisteren thuis op de bank. Maar als live concert niet echt een onvergetelijke ervaring. Maar dat heeft weer als voordeel dat je voor de drukte weg en een beetje vroeg thuis kunt zijn.
