Op zaterdag eerst Beth Hart. Ze heeft haar eigen Tarzan ingeslikt. Maar als ze dan I'd Rather Go Blind inzet, is de aandacht volledig en onvoorwaardelijk.
Eli 'Paperboy' Reed schijnt een rising star te zijn. Weinig van gezien, helaas. Maar wel leuke retro-kop en lekkere soul.
Ed Kowalczyk probeerde Live te laten herleven. Lukte aardig. Maar het doet me niet zo veel.
De verrassing van de middag: Trombone Shorty & Orleans Avenue. Ik had hem al eens bij Jools Holland gezien. Suparockfunk noemt hij het zelf. Swingen en een overdosis energie. Het gaat alle kanten op. Zelfs zijn James Brown-tribute is van hoog niveau. Prachtig.
Wolfmother en Chris Cornell laat ik graag voor wat ze zijn. Nee, die dag kwamen we voor Los Lobos en Los Lonely Boys. Los Lobos speelde heel mooi. De heren Hidalgo, Rosas en Berlin kunnen er wat van. Dat laten ze al jaren horen. Maar heren, kan er niet een klein lachje vanaf?
Slotact Lenny Kravitz sloot de eerste dag. En dat deed hij een beetje op de automatische piloot.
De zondag begon met Patti Smith. "Als je haar voor Albert Heijn ziet staan met het Straatnieuws, geef je haar nog geen kwartje", zei iemand terecht. Deze dame is zichtbaar oud en afgetakeld. Maar ze kan het nog steeds, deze trendsetter van de punk en new wave.
Adrenaline Mob was hard, The Cult zegt mij niet zo veel. En Opeth was vooral harde death metal. Voor de liefhebbers.
Gavin DeGraw een lekkere jazzy performer. Met veel onverwacht hits. De Waterboys speelde lekker eightees, maar net iets te weinig Yeats. En Alanis Morrisette was gewoon iets te laat.
Nee, maar dan het absolute, absolute hoogtepunt. Tom Jones. Wat een stem, wat een timing, wat een power. Wat een klasse. Alle artiesten a.u.b. even opstellen in rijen van drie. En dan buigend naar Tom Jones heel langzaam achterwaarts de zaal verlaten. En dan heel hard gaan oefenen. Misschien dat je ooit dat niveau haalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten