Een klein, maar leuk zaaltje. Je kunt met gemak alle bezoekers een rondje geven, zonder failliet te gaan. Kortom, niet druk. En dat verdient Anthony Joseph eigenlijk niet. Want zijn Spasm Band swingt, groove-t en funkt dat het een feest is.
De man komt uit Trinidad en houdt van Afrobeats. In het dagelijks leven ook nog eens dichter en dat komt zijn studiowerk meestal niet ten goede, want een hoog rijmelarij-gehalte. Maar live swingt het de tent uit. En dat vonden alle andere, tien, bezoekers ook.
De pompende postpunk van de broertjes Hieltjes met van die lekkere ooh-ooh-koortjes. Stuwende ritmes en gitaarrifs om van te smullen. Jaren geleden sinds ik voor het laatst in het Haarlemse patronaat was. Ja, er zijn ook leuke concertlocaties buiten Mokum.
De Zoo's hebben het wel voor elkaar. Onder de vleugels van Van Nieuwkerk en Blokhuis word je natuurlijk geheid een ster. Maar dan moet je het nog steeds zelf doen.
Je merkt dat ze de podiumervaring nog moeten ontwikkelen. Maar dat komt wel. Hou ze in de gaten!
Op 1 november trad La Fuchs op in het Amsterdamse Bitterzoet. Na Bospop, Zaandam en Paradiso was dit mijn vierde ervaring met deze rockbabe.
De stem is rauw, de band hecht, en gitarist Jon Diamand ronduit fenomenaal. De songs zijn ok. Maar toch is er iets in de show dat er voor zorgt dat het maar niet boven dit niveau zaaltes uitkomt. De grote zaal van Paradiso, laat staan de HMH of de Ziggo Dome zal ze nooit halen. Daarvoor doet ze iets te veel slechts een kunstje.
Amsterdam, 18 juli 2012 - Paul Simon kwam naar de Ziggodome om de 25e verjaardag van zijn masterpiece Graceland te vieren. Als je dan toch een keer naar deze nieuwe concerttempel moet, dan is Paul Simon natuurlijk niet verkeerd.
Maar wat kwam hij traag op gang. Het eerste deel van het concert was aan de vlakke kant. Ik had meer oog voor de impact van de dome, dan voor het gebrek aan spektakel op het podium. Simon had twee bands bij zich. Zijn all-American band voor het eerste deel. Met evergreens als Me and Julio (Down at the Schoolyard), Kodachrome en 50 Ways To Leave Your Lover. Het klonk mooi, behalve de stem van Simon zelf, vond ik. Het leek wel of ie af en toe door een megafoon zong.
Maar in het tweede deel kwam Ladysmith Black Mambaso ten tonele, samen met de band, waarmee Graceland destijds in Soweto werd opgenomen. En toen veranderde er wel iets. Er kwam iets van passie en beleving in het concert.
Maar het duurde tot de slotnummers Graceland en You Can Call Me Al tot het echt losbrak. Tot slot vier toegiften. Allereerst een meesterlijke kleine uitvoering van The Sound Of Silence. Zonder de engelenzang van Artie, maar pakkend en door 17.000 man met kippenvel meegezongen.
The Boxer, ook zo'n S&G-standard. En tot slot swingend de tent uit met Late In The Evening. Maar eerst nog even de Ziggodome veranderen in een laid back-New Yorkse nachtclub met 'Still Crazy After All These Years."
En wat is ie mooi, wat is ie prachtig... die Ziggodome.
Hengelo, 10 juli 2012 - Warren Haynes is in Amerika een grote meneer. Hij is waarnemer van Duane Allman in the Allman Brothers geweest. Dan kun je wat. En dan kun je zeker jammen. Haynes timmert met zijn Gov't Mule al een tijdje aan de weg. En is eigenlijk de ultieme bluesrock jamband. Jammer dat deze grote band alleen maar in het heel verre Hengelo speelt. Ziggo Dome en HMH zullen te hoog gegrepen zijn, maar een Melkwegje had toch wel gemogen.
Geen verkeerde lokatie, die Metropool in Hengelo. Gezien de vele Mule t-shirts hadden alle fans zich hier verzameld. Het concert kwam langzaam op gang. Het duurde even voordat het geluid goed was. Daarna begon het bijna eindeloze gejam van de heren Haynes (gitaar), Matt Abts (drums), Danny Louis (keyboards) en Jorgen Carlsson (bas)
Het is allemaal erg mooi en bluesy wat de Mule laat horen. Maar er is geen reet aan te zien. Vier lelijke en vooral statische mannen op een podium. Muzikaal uitzonderlijk mooi, maar als belevenis oersaai. Dat was het paradoxale gevoel dat ik aan dit concert overhield.
De heren zijn al iets op leeftijd, dus halverwege moest een pauze worden ingelast. Doorgaans killing voor de opbouw en het tempo van de avond. En vooral vervelend voor hen die nog per trein de hoofdstad moeten bereiken. Ik dus. Nog maar een nummer na de pauze kunnen horen. Om vervolgens om half2 thuis te zijn. Was het dat waard? Ik vond het concert dat Warren Haynes met zijn eigen band vorig jaar in Paradiso gaf oneindig veel swingender en spannender. Dat ging toch meer de soulkant op. Goed dat ik de Mule gezien heb, maar de volgende keer toch echt liever in mijn achtertuin. Of ze in deel 2 mijn persoonlijke favoriet, Soulshine nog gespeeld hebben? Niemand die het weet.
O ja, de ster van de avond vond ik drummer Matt Abts. Alleen maar hele ingewikkelde beats slaan. Zonder een power hitter te zijn. Heel knap.
(Met dank aan Bluesmagazine.nl en Marco van Rooijen voor de foto's)
"Did you guys see Tom Jones? He was fucking awesome!!" - Gavin DeGraw
Weert, 7 en 8 juli 2012 - Het leukste festival van Nederland: Bospop in Weert. De 4e keer dat ik daar was. Leuke omgeving, goede programmering, relaxte sfeer. Alleen de catering kan beter. Een mens wil ook wel eens gezond eten!
Op zaterdag eerst Beth Hart. Ze heeft haar eigen Tarzan ingeslikt. Maar als ze dan I'd Rather Go Blind inzet, is de aandacht volledig en onvoorwaardelijk.
Eli 'Paperboy' Reed schijnt een rising star te zijn. Weinig van gezien, helaas. Maar wel leuke retro-kop en lekkere soul.
Ed Kowalczyk probeerde Live te laten herleven. Lukte aardig. Maar het doet me niet zo veel.
De verrassing van de middag: Trombone Shorty & Orleans Avenue. Ik had hem al eens bij Jools Holland gezien. Suparockfunk noemt hij het zelf. Swingen en een overdosis energie. Het gaat alle kanten op. Zelfs zijn James Brown-tribute is van hoog niveau. Prachtig.
Wolfmother en Chris Cornell laat ik graag voor wat ze zijn. Nee, die dag kwamen we voor Los Lobos en Los Lonely Boys. Los Lobos speelde heel mooi. De heren Hidalgo, Rosas en Berlin kunnen er wat van. Dat laten ze al jaren horen. Maar heren, kan er niet een klein lachje vanaf?
Los Lonely Boys (ooit ontdekt toen ik alfabetisch naar Los Lobos zocht) was een het hoogtepunt van de avond. Henry, Jojo en Ringo Garza uit Texas, met hun onvervalste Texican rock. De broertjes spelen waarschijnlijk al vanaf de luierleeftijd samen. En dat is te horen. En inderdaad, Ringo op de drums.
Slotact Lenny Kravitz sloot de eerste dag. En dat deed hij een beetje op de automatische piloot.
De zondag begon met Patti Smith. "Als je haar voor Albert Heijn ziet staan met het Straatnieuws, geef je haar nog geen kwartje", zei iemand terecht. Deze dame is zichtbaar oud en afgetakeld. Maar ze kan het nog steeds, deze trendsetter van de punk en new wave.
Adrenaline Mob was hard, The Cult zegt mij niet zo veel. En Opeth was vooral harde death metal. Voor de liefhebbers.
Gavin DeGraw een lekkere jazzy performer. Met veel onverwacht hits. De Waterboys speelde lekker eightees, maar net iets te weinig Yeats. En Alanis Morrisette was gewoon iets te laat.
Nee, maar dan het absolute, absolute hoogtepunt. Tom Jones. Wat een stem, wat een timing, wat een power. Wat een klasse. Alle artiesten a.u.b. even opstellen in rijen van drie. En dan buigend naar Tom Jones heel langzaam achterwaarts de zaal verlaten. En dan heel hard gaan oefenen. Misschien dat je ooit dat niveau haalt.
Nijmegen, 30 juni 2012 - Het Goffert Park in Nijmegen was een tijdlang het park waar ik Zappa de ruimte gaf. Op 30 juni echter het decor van Rockin' Park, een 1daags festival met een leuke bezetting.
Zonovergoten en goed gezelschap. Kom maar op met die acts. De Staat speelde een thuiswedstrijd. Power uit de provincie. Had ik ooit toch maar het aanbod aangenomen om van Tim van Delft drumles te krijgen. Nu slaat hij de pannen van het dak in De Staat.
M. Ward bleek een aangename Americana-verrassing. Fink bleek Duitse laid back rock. Nee, dan Flogging Molly. Het nog net iets maffere, swingendere zusje van Mumford & Sons. Heerlijke feestmuziek op een zonnige zaterdagmiddag. Nog maar een biertje dan. The Temper Trap leuke hitband met veel gay appeal. Dan het Belgisch kwartiertje. Selah Sue haalde de soul uit haar tenen. Swingend to the bone. Alleen jammer, dat ze al van het podium af was, voordat het laatste nummer was geeindigd.
dEUS, prachtig wat die Tom Barman laat horen. Hoogtepunt? Elbow. En dan vooral het allereerste nummer van de set: The Birds. Bezwerender kan muziek bijna niet zijn. Prachtig concert.
Snow Patrol was closing act. Gaaaap. Saai!! Leuk om naar te luisteren thuis op de bank. Maar als live concert niet echt een onvergetelijke ervaring. Maar dat heeft weer als voordeel dat je voor de drukte weg en een beetje vroeg thuis kunt zijn.
Melkweg, 21 mei 2012 - Zijn roem was hem vooruit gesneld: Tim Christensen & The Damn Chrystals. Onder dezelfde naam een album uitgebracht, met alleen maar fraaie nummers. Een snufje McCartney, af en toe denk je dat ze een Beatles-nummer inzetten, hier en daar wat Crowded House. Kortom, de Deense Neil Finn. Niet te verwarren met de Finse Neil Dane. (ja, ja, flauw grapje).
Een uitzonderlijk mooi concert in de oude zaal van de Melkweg. Wat een band en wat een liedjes kan die man schrijven! Van de overdonderende opener, Damn Chrystals, tot het sublieme Never Be One Until We're Two. Van het niveau Blackbird. Met een tekst die net even te dichtbij kwam.
Onthou die naam: Tim Christensen. En schaf de cd aan! Vinyl mag ook.
People's Place, 13 mei 2012 - Elske Dewall hield de presentatie van haar tweede cd, Brave, in het fraaie People's Place in Amsterdam. Leuke show, goeie band. Op het podium komt de muziek van Dewall beter tot zijn recht dan op de plaat. Vooral de soulvolle stem en de heerlijke grooves van de band zijn live zeer de moeite waard. Terwijl de plaat af en toe wat lief klinkt.
Groot talent, deze Friese Van der Walle. Nu nog als band 'door het podium' komen. En zet de drummer niet achter een pilaar.
Het Huis Verloren in Hoorn - 30 maart 2012 - Ex-collega -from way, way back, diep in de vorige eeuw- Wieb Zigtema heeft een verleden met onder meer The Rousers en The Thougt. Op 30 presenteerde hij zijn solo-cd The Willows Weep. Klein, Americana-werk op een mooie lokatie in oud-Hoorn.
De stem en ook de muziek doet me soms denken aan Tom Petty. Maar altijd doorleefd. Goeie band. Vooral de slide guitar was erg mooi.
Wieb is niet van de eenvoudige liefdesliedjes. Het leed van de wereld klinkt in zijn teksten door. CD aangeschaft. Zeer de moeite waard.
Concertgebouw 1 april 2012 - Jaarlijkse Passion-periode! Ditmaal in het Concertgebouw met La Petite Bande van Sigiswald Kuijken, een authentiek Bach-gezelschap uit Belgie. Kleine bezetting. Zelfs de koorpartijen worden gezongen door solisten (8 topzangers).
Het blijft ieder jaar een mooi moment. Even het leven overdenken, begeleid door de fraaiste tonen van Bach.
Ik kon op Youtube geen geschikte La Petite Bande-clip vinden. Maar deze uitvoering komt in de buurt:
Sportpaleis Antwerpen, 20 maart 2012 - Op uitnodiging en in goed gezelschap naar concert van Bryan Adams in het Antwerpse Sportpaleis. Dat was dus de eerste keer Adams. Vond hem altijd wel aardig, een integere rocker. Maar sprong er bij mij nooit echt uit. Vooral daarom was het concert verrassend goed. De man heeft een podium-ervaring van hier tot Tokyo. Maar hij schrijft ook hele aardige liedjes, die vooral live pakkend zijn.
Hoogtepunt wat mij betreft:
Het was een heuse Greatest Hits Show. Ieder nummer had wel iets bekends. Van de Three Musketeers-hit All For Love tot The Summer of 69. Een nummer dat sinds ik begreep dat het niet over de zomer van 1969 gaat, alleen maar beter is geworden.
En dan die gitarist! "The Fastest Fingers In Town" volgens Bryan. De rest van de band (bas, drums, toetsen) zo strak als je op dit niveau mag verwachten.
Ooit al eens in het Sportpaleis met pak 'm beet 6500 mensen helemaal vooraan gezeten? Op rij 1! Bijzonder. Gelukkig hebben we de foto's om het te bewijzen.
Knap concert van mr. Adams. Tegen twaalven pas afgelopen. En dan is Antwerpen toch best wel een klere-end rijden.
Vredenburg Leische Rijn, 17 maart 2012 - De Waterboys verrasten mij ooit al eens met hun optreden op Pinkpop. Vooral de zeggingskracht van zanger/voorman Mike Scott en het swingende vioolspel van Steve Wickham. En dan vorig jaar de magistrale plaat An Appointment with Mr. Yeats, met een bewerking van de gedichten van deze Ierse dichter. Een van de meest verrassende platen van het jaar.
Reden genoeg om naar Vredenburg Leidse Rijn te gaan voor een concert. Voor de pauze 'vintage' Waterboys, ofwel de hits uit de jaren 80. A Girl Called Johnny, Don't Bang The Drum. Lekkere, gedragen, opzwepende muziek. Scott is nog steeds in goede vorm. En de band zeer hecht.
Na de pauze dus Yeats. Grandioos! Nog mooier dan op de plaat. Doorleefder. Grote klasse.
Toegiften? Een hele serie. Want Scott had er zin in. En dan als laatste, eindelijk, Whole of the Moon!
Melkweg, 28 december 2011 - Gare du Nord in de Melkweg nam een concert op, dat in april van 2012 als live-album moet uitkomen. Dan weet je in ieder geval zeker ze tot het gaatje gaan om het beste resultaat op de plaat te krijgen.
De lounge-band van Barend Fransen en Ferdi Lancee heeft eigenlijk een live-broertje gekregen, dat meer lijkt op een zeer swingende funkjazz-band met een ongelofelijk goede zangeres, de Italiaanse podium-vamp Dorona Alberti.
Fransen en Lancee maken niet meer deel uit van de live-formatie. Zij focussen volledig op het studio- en productiewerk. Maar ze worden niet gemist. Stomende jazzy funk. Melkweg kookte over.
Grote Kerk Naarden, 10 december 2011 - De prille kerstsfeer. Een mooie uitvoering van Georg Friedrich Händels Messiah. Het kerstverhaal in Barok! Mooier dan de Mattheus van Bach? Ach het komt in de buurt. En de entourage is bijzonder. De Grote Kerk van Naarden was inderdaad het terrein van de Mattheus rondom Pasen, pakweg 25 jaar geleden.
Het RBO Sinfonia-orkest onder leiding van Andrew Wise en het koor van de Nederlandse Händelvereniging was prima.
Kleine zaal Paradiso, 18 oktober 2011 - Dana Fuchs is jaarlijks in Nederland. Maar trad nog nooit op in Paradiso. Nu dus in de kleine zaal. It's a start! Volgend jaar komt ze naar de grote zaal. It's a promis.
Het concert was hard en goed. Volgens sommigen onder ons te hard! Ach, een lichte dovigheid heeft soms zo zijn voordelen.
De band is prima. Gitarist en songschrijver Jon Diamond is van grote klasse. De Nederlandse bassist een stevige basis. En de nieuwe Italiaanse drummer een aanwinst. Toch moet La Fuchs uit een ander vaatje gaan tappen om die echte doorbraak te realiseren. Het gaat te langzaam nu.
Carre, 7 oktober 2011 - Inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen: Joe Bonamassa in Carré. Dit najaar dus drie dagen achter elkaar stijf uitverkocht. En de perfecte lokatie voor zijn show. Prachtige entourage voor een meesterlijk optreden.
De band, de show en de setlist waren nagenoeg identiek aan die van dit voorjaar in Antwerpen. Nieuwe drummer Tal Bergman eist nadrukkelijk de tweede viool voor zich op. Toetsenist Rick Malick en bassist Carmine Rojas leggen een fraai fundament voor de soli van JB. Nummers als Midnight Blues (een cover van Gary Moore), Sloe Gin, Happier Times, het akoestisch avontuur Woke Up Dreaming, India/Mountain Time en toch ook titeltrack van zijn laatste album Dustbowl zijn fraaie hoogtepunten in een ruim twee uur durende show.
Voor een uitgebreid verslag en foto-impressie: zie Blues Magazine. Zinderend optreden.
Paradiso, 3 oktober 2011 - Een prettig Brits Indiepop-gezelschap uit Engeland, deze Noah & the Whale. Ze hebben al vier albums volgespeeld. En dat zou je aan de podiumpresentatie niet zeggen. Kwam nog een beetje onervaren over. Net als je denkt, nu gaan ze los, dan is het nummer weer afgelopen. Kwestie van veel spelen en touren, lijkt me. Maar verder helemaal niets mis mee. Lekkere, pakkende Indie-deuntjes met overgave gebracht.
Ik dacht even de Thin Lizzy's Phil Lynott was teruggekeerd op deez' aard' en achter het drumstel had plaatsgenoten, terwijl de zanger/gitarist en fiddler (broers?) een beetje deden denken aan Ron of Russell Meal, die normale, van de Sparks. De sound soms erg lekker eightees. Vleugje Heaven 17, snufje Tears for Fears.
Ik gaf een flinke impuls aan de gemiddelde leeftijd.
Kleine Zaal Paradiso, 3 september 2011 - Soms ga je meer voor de lokatie en het gezelschap naar een concert. Zo ook naar Miracle Fortress. Vreemde Canadeze multiinstrumentalist. Een soort nikkelen-nelis, maar dan moderner. Gitaar, drums en toetsen. En onverstaanbare zang. Het schaarse publiek was voornamelijk gay. Waarom weet ik niet. Is deze band een ikoon in gayland?
De muziek was saai. En gelukkig speelden ze maar vier nummers. Dus dat viel dan weer mee. Het gezelschap was oneindig veel leuker.
Parade Amsterdam, 12 en 20 augustus 2011 - Twee dagen op de Parade geweest en twee keer sloot Eddie's Elektroshop op spetterende wijze de dag af. Swingen to the bone!. Voorman Eddie B. Wahr (voorheen Hauser Orkater en Niet Uit Het Raam en volgens sommigen Kweenie uit Meneer Cactus) zingt matig, maar werkt zijn guts af op het podium. Opzwepende soul met een prima band daarachter. Blazers, een kettingrokende maar heerlijke hammond-speler, compleet met draaiende lesley-box, een meesterlijke gitarist en een drummer die de boel bijeenhoudt met rake klappen. Feestband optima forma. En dat op een zwoele Parade-avond.
Paradiso, 20 augustus 2011 - Warren Haynes, fenomeen uit de VS, komt zelden naar Europa. Als die man dus in Paradiso is, moet je er bij zijn. Onbekend hier wellicht, maar een oeuvre om stil van te worden. Zo'n beetje de drijvende kracht achter de Allman Bros, zijn eigen band Gov't Mule, af en toe on the road als Andy Garcia met de Gratefull Dead. En als solo-artiest. Onder die vlag een heerlijke soulplaat uitgebracht (Man in Motion). En met die band dus op toernee. Een full black soulband. En wat een groove!
Veel werk van het laatste album. Met een zeer strak ritme en subliem toetswerk. Fraaie backing vocals en een scheurende sax. Maar vooral die gitaar van Haynes. Uiterlijk onbewogen, maar hij speelt met een gevoel en een techniek. Weergaloos.
Paradiso was half vol. De man verdient beter!
Toegift: Soulshine van The Allman Bros. Maar dan in een fantastische soulversie! Kippenvel. Idee hoe dat een beetje kan klinken? Watch it!
Weert, zondag 11 juli 2011 - De laatste dag van het leukste festival van Nederland. Vorig jaar de dag van de finale en de anticlimax van Andres Iniesta. Nu een dag vol gitaarplukkers.
Ons programma begon met het rauwe stemgeluid van Jimmy Barnes. Schuurpapier optima forma. Deed me een beetje denken aan Roger Chapman. Het schijnt dat deze man al een tijdje bezig is, zelfs een hartprobleem heeft gehad, en nu rock 'n rollt alsof de duivel hem op de hielen zit. We hebben het staartje van zijn show gezien, maar dat smaakte naar meer.
Daarna Triggerfinger. Feestband der Belgen. Jongen, wat een energie kan die frontman oproepen. Snoeihard, swingend en ook een beetje donker. Ik werd er niet vrolijk van. Maar compromisloos. En wat een vervormingen haalt die man uit zijn gitaar.
Vervolgens de stoere jongens van Dunne Liesje op het podium. Sinds Phil Lynott zijn vergankelijkheid heeft bewezen, is het een beetje kwakkelen met Thin Lizzy. De boys mogen dan back in town zijn, ik heb ze wel eens beter bezig gezien. Dit voorjaar nog in Paradiso. Waarom willen sommige bands op festivals toch vooral de achterste rijen bereiken, terwijl de grootste liefhebbers vooraan staan? Het mag af en toe best wat subtieler. Maar met die leuke Lizzy-hits kan er eigenlijk ook weinig fout gaan.
Even een uitstapje naar de bloedhete tent. Want Walter Trout en zijn Lelijke Mannen Band speelde de blues zoals hij alleen dat kan. Met als hoogtepunt de slow blues 'Say Goodbye To The Blues', dit keer opgedragen aan Jeff Healey. Om stil van te worden.
En dan de moeder aller snarenplukkers: Joe Bonamassa! Verklaard held dezer blog! En de reden van het bezoek aan Bospop in de first place. Maar hoe zit dat nu met die Black Country Communion? Frontman Glenn Hughes herleeft oude Deep Purple-glorietijden. Van Jason Bonham hoef je ook geen subtiel ritmetje te verwachten. Derek Sherinian legt een stevig toetsenfundament. En daar bovenuit gloreert Bonamassa op gitaar. Ik denk dat ie dit bandje leuk vindt, omdat hij dan lekker gitaar kan spelen. Beetje op de achtergrond. Hoeft niet de hele show te dragen. En hij kan iedereen laten horen dat ie toch de beste is. Muzikaal haalt het niet bij zijn solowerk. Dus BCC hoeft van mij niet zo nodig. Op naar Bonamassa in Carre in oktober. Met ruimte voor de nuance.
Het afsluitende Dream Theatre. Ach, wat moet ik daarmee? Lekker naar huis!
Weert, zaterdag 10 juli 2011 - Bospop is het gezelligste festival van Nederland. Prima lokatie, niet te grootschalig en doorgaans voor de wat oudere muziekliefhebber een uitgekend programma. Zo ook de 31e editie.
Ons programma begon met de onnavolgbaar Limburgse Harrie & De Gebroeëke Zwiêgelkes, ofwel de geknakte lucifers. Ongelooflijk melige Weertse feestband, die stampende wereldhits in eigen Limbabse teksten omtovert. Zo gaat Bryan Ferry's Let's Stick Together opeens over een herdershond. En Ellis, who the fuck is Ellis wordt iets als Ellis, vertel 'ns waar mijn fricadel is. Clownerie op een stevige muzikale achtergrond.
Daarna Serena Pryne. Canadase Americana van een in Nederland wonend talent. Melissa Etheridge met een intensiteit van Dana Fuchs. Whisky Time binnenkort in het Ochtendhumeur draaien! Perfecte afsluiter.
Coldplace!. Goh, die hebben hun naam goed gekozen, dacht ik nog. Niet wetende dat het om een coverband gaat. Chris Martin perfect geimiteerd. Hoewel ik ook soms dacht dat John van den Brom toch niet naar Vitesse was gegaan. Maar verder heb ik niet zo veel met dat Coldplay.
KT Tunstall is natuurlijk vooral The Black Horse & the Cherry Tree. Lekker opzwepende popliedjes. Maar daar blijft het wel bij.
Tja, en dan Ringo & his All Starr Band. De man is net 71 en treedt voor het eerst op in Nederland. Want in Blokker was hij er even niet bij. Legendarisch, om een originele Beatle in Weert aan het werk te zien, vooral als de Submarine en I Wanna Be Your Man voorbij komen. Maar de man kan niet bewegen, niet zingen en af en toe kan ie nog net een beetje meetrommelen. Wat ie wel kan? Een fantastische band samenstellen. Edgar Winter, Rick Derrenger en Richard Page van Mr. Mister. Wat een strakheid, die band. Wat een klasse. Maar Ringo loopt er wat verloren en misplaatst bij.
Brian Setzer's Rockabilly Riot was een van de grote verrassingen van de dag. Zij werk kennen we wel: rockabilly van de bovenste plank. Maar met een bravoure en klasse gebracht. Alle Stray Cat-hits kwamen voorbij. Van Let's Rock this Town, tot Stray Cat Strut.
De deconfiture van een sinds-1974-held: Gregg Allman Band. Voor het eerst een van mijn oude rockhelden live aan het werk zien. Maar dat viel behoorlijk tegen. The Allman Bros. bestaan nog steeds en hebben met Warren Haynes, Derek Trucks en Chuck Leavell heel wat meer te bieden dan wat hier op het podium stond. Het ging allemaal op de automatische piloot. En de pauze tussen de nummers waren nog langer dan de nummers zelf. Alsof ze eerst moesten vergaderen hoe ze verder moesten.
Roxette. Nooit iets mee gehad. Wat afstandelijke radiohits. Zangeres ernstig ziek geweest en niet bijster gezond. Etenstijd!
En dan het hoogtepunt: Roger Hodgson. Mr. Supertramp. Ik heb Supertramp voor het eerst aan het werk gezien in pakweg 1975 in de Sittardse schouwburg. Maar wat Hodgson nu liet horen was subliem. De tent volledig uit zijn dak, alles van begin tot eind meezingen en desondanks een zeer strakke band. Hodgson was zichtbaar aangedaan door zoveel publiekswaardering.
Anouk als afsluiter. Geweldige performance van een vakvrouw. Maar na Hodgson kwam het op mij over als ook een beetje een verplicht nummer.
Koningin Elizabethzaal Antwerpen, 4 mei 2011 - Voor het eerst speelde Bonamassa in Antwerpen. Nou, die stad is veroverd. Het was mijn zesde Bonamassa-beleving. De man wordt steeds beter. De band, de soli, de performance. Het is van een ongelofelijke strakheid en dynamiek. Toetsenist Rick Malick en bassist Carmine Rojas zorgen voor een basis van heb ik jou daar. Drummer Tal Bergman is een powerdrummer vergeleken bij voorganger Bogey Bones.
Maar het is toch Bonamassa die volledig met de eer gaat strijken. Een gitaar kent geen geheimen voor Bonamassa en dat laat hij horen. De hoogtepunten waren goed verdeeld over de ruim twee uur durende show. So Many Roads aan het begin, Sloe Gin, Ballad of Joe Henry, Woke Up Dreaming met klanken die je nog nooit uit een acoustische gitaar hebt horen komen, India/Mountain Time en de toegiften Bird on a Wire en Just Got Paid.
Vandaag staat Parijs op programma, daarna naar Hongkong en Singapore en een tour door Australie. De zomer is dan voor hobbyproject Black Country Communion (Bospop!). En in het najaar staan drie reeds uitverkochte Carre-concerten op het programma.
Concertgebouw, 17 april 2011 - Begin april de passie van Hein Meens in de Westerkerk. Nu de herhaling in het Concertgebouw. Met het Concertgebouworkest o.l.v. Jan Willem de Vriend. Waar de kerk sereen en stil is, is het Concertgebouw net even wat meer 'uit'. Ondanks het treurige verhaal. Mensen op hun paasbest.
De Mattheus is echt schitterend. Schoonheid, zoals schoonheid bedoeld is. Ademloos luisteren naar de mooiste klanken ooit op papier gezet.
Gelredome, 11 april 2011 - Waters is naar eigen zeggen bezig met zijn laatste grote ding. Het conceptalbum The Wall uit 1979 nog een keer de wereld over sturen. Daarna wil hij met pensioen. Dus nog een keer goed uitpakken. Nou, laat dat maar aan Roger Waters over.
Drie uitverkochte concerten in de Gelderse betonklomp. The Wall strekte zich uit over de gehele breedte van het veld. Werd in het eerste deel eigenlijk pas afgebouwd. En op die muur spectaculaire projecties. Soms lijkt het op Dali, soms op de legendarische Monty Python-animaties, maar dan zonder de humor. Want voor humor moet je niet hier zijn. Een grote aanklacht tegen totalitaire regimes, oorlog en onderdrukking.
Maar het spectaculairst was toch wel het geluid. Surround Sound optima forma in een voetbalstadion! Het geluid kwam van alle kanten. Het publiek keek voortdurend om, of er achterin ook nog iets te zien was.
En de muziek dan? Ja, die is gewoon goed. Met een fenomenale Snowy White op gitaar, die overigens niet de legendarische Comfortably Numb-solo deed. Liet ie over aan zijn jongere collega.
Zo, de Wall is voltooid. Gilmour wil niet aan een Floyd-reunie. Dus voor Waters wachten nu de geraniums.
Westerkerk, 3 april 2011 - Paastijd komt eraan. Tijd dat de ene helft van Nederland de Mattheus uitvoert voor de andere helft. Ik ga er dit jaar twee bezoeken. Op 17 april in het Concertgebouw. Vandaag in de Westerkerk en celebrale en serene rust. Eerst gebed, daarna de Kantorij. Magistrale uitvoering door koor en orkest van oude huisvriend Hein Meens. Hij oud geworden; maar ik ook.
En ieder jaar is het weer fantastisch. De muziek van Bach is zo ontroerend mooi. Hoezo passie?
Paradiso, 26 maart 2011 - Zaterdagavond in de kleine zaal van Paradiso. Een selectief gezelschap op leeftijd wacht op de artiest van de avond. Elliott Murphy, last of the rock stars, voor zijn zoveelste concert in deze contreien. Hij heeft inmiddels 31 albums gemaakt, geeft zo'n 100 shows per jaar, verkoopt na de show zelf zijn cd's en speelt af en toe met Springsteen mee, als die door Europa toert.
Een ambachtelijke songschrijver. Ieder nummer is van het zelfde, zeer hoge niveau. De man is in de zestig, maar zeer energiek en vol muzikale passie. Hij woont al jaren in Frankrijk. Zijn Normandy All Star Band, is dus geheel Frans, inclusief zoonlief op elektrisch versterkte akoustische gitaar. En die tovert daar prachtige soli uit.
De toegiften waren het hoogtepunt. De pluggen uit de versterker, de microfoon aan de kant. Drum wordt tamboerijn. En bas woodblock. Nobody Sings The Blues Like Blind Willie McTell. Murphy komt in de buurt.
Pakhuis Wilhelmina, 18 maart 2011 - Na een zeer aangenaam etentje met zeer goede vriendin terechtgekomen in Pakhuis Wilhelmina, waar een Doe Maar-covergezelschap de pannen van het dak speelde. Dog Called Phenix-zanger Robin Verkaik, met Marijn en Michiel Slager van Nuff Said op gitaar en bas, Chris van der Meer en Rob Soria van Mr Review op drums en toetsen.
Ik ben van de generatie voor Doe Maar. Toen de band op zijn hoogtepunt was, vonden wij het maar irritante gasten voor jonge meisjes met domme liedjes. Maar wat is dat repertoire toch eigenlijk meesterlijk. En wat konden die gasten het spelen! Lol in het muziek maken van de bovenste plank. Drummer strak in het reggaeritme. Zanger briljant. Vrienten voorbij!
Societeit De Kring, 17 maart 2011 - Een besloten concert bij Societeit de Kring op het Kleine Gartmanplantsoen te Amsterdam. Tussen de foute kroegen een culturele oase. Alleen toegankelijk op uitnodiging. Een gitaarsessie, georganiseerd door Wim de Herder. Wat Seattle is voor de grunge, Den Haag voor de rockbands en Florence voor de renaissance, dat moet De Kring worden voor de finger style gitaristen. En zo werd het latje gelijk hoog gelegd. Meester-vingeraar Sacksioni speelde voor de pauze op luchtige wijze een dwarsdoorsnede uit zijn repertoire.
Na de pauze veel jong talent. De jongste was elf. En dat resulteerde in steeds chaotischer wordende jamsessies. Zelfs Eric Vaarzon Morel kwam nog even meedoen. Veel talent, veel enthousiasme. Mooi om te beleven.
De Meervaart/Amsterdam, 19 februari 2011 - Voor de tweede keer in korte tijd naar de Slagerij. Eind december in DeLaMar, nu in een uitverkochte Meervaart. Kopie van de vorige show. Zelfs de aankondigingen tussen de nummers zijn woord-voor-woord ingestudeerd.
Knap van dit gezelschap dat ze toch een hele avond weten te boeien met alleen maar trommelwerk. Soms virtuoos, af en toe heel subtiel. Onderhoudend. Maar nu heb ik ze wel ff gezien.
Paradiso/Amsterdam, 18 februari 2011 - Tony Joe White is old en cool. Grote hoed, zwarte zonnenbril, waar die donkere stem vandaan komt, blijf in het ongewisse. White speelde een van zijn vele concerten in Paradiso. Op een stoel met zijn stratocaster en mondharmonica. Alleen een drummer bij zich. Maar die was wel rete-goed: strak en klein houden, dat ritme. Swamp in de pure vorm.
Veel werk van zijn laatste cd, The Shine. En uiteraard een lang uitgesponnen versie van Polk Salad Annie. Tony J. liet ons lang wachten op een toegift. Daarmee rekte hij het optreden nog tot zo'n anderhalf uur. Steamy Windows als absolute uitsmijter. Goh, wat zit dat nummer boordevol erotiek!
Paradiso/Amsterdam, 8 februari 2011 - Thompson komt naar eigen zeggen al sinds 1968 in Paradiso. "Ik ook!!" riep mijn mede-concertganger vol enthousiasme. En Thompson brengt wat ervaring op het podium!. In de jaren 60 oprichter van Fairport Convention. Maar toen dat hem net te folky werd, stapte hij eruit en begon in de begin van de jaren 70 een solo-oeuvre, dat inmiddels ruim 30 albums omvat. Een deel daarvan maakte hij samen met zijn ex-vrouw Linda. Thompson is nooit echt doorgebroken, maar wel een trouwe schare fans opgebouwd. En het Nederlandse smaldeel daarvan stond in Paradiso te genieten.
Thompson heeft een bezwerende manier van gitaarspelen. Technisch zeer begaafd en zeer muzikaal. De band achter hem, zweept hem nog verder op in stampende folky rock met jazz-invloeden hier en daar.
Voor de pauze (ook rock 'n roll-artiesten worden ouder) voornamelijk werk van de zeer verdienstelijke laatste cd The Dream Attic. Na de break voornamelijk "de oude hits". Zeer vermakelijk optreden. Af en toe met gierende gitaren uit de bocht, maar kwam altijd weer op zijn stevige poten terecht.
Amsterdam, 25 januari 2011 - Dit was de derde keer Thin Lizzy. In 1978 op Pinkpop met opper-Lizzy Phil Lynott, paar jaar geleden op Bospop en nu dus volwaardig concert in Paradiso. Zo'n band komt toch beter tot zijn recht in een eigen concert dan als onderdeel van een festival.
De band heeft vele wisselingen gehad. Feitelijk is de band opnieuw opgericht rond gitarist Scott Gorman. Verder nog uit de originele line-up drummer Brian Downey en toetsenist Darren Wharton. Aangevuld met voormalig Whitesnake-bassist Marco Mendoza, Def Leppard-gitarist Vivian Campbell en The Almighty-zanger Ricky Warwick, die een geslaagde poging deed om Phil Lynott een heel klein beetje te doen vergeten.
De show stond als een huis. De twinlead-gitaren van Gorman en Campbell sneden door de ziel. Het concert was snoeihard, maar soms ook subtiel. Gedreven en met veel energie.
De grootste hits kwamen voor bij: Dancing in the Moonlight, met een heerlijke bas-intro, Whiskey in the Jar als de ultieme meezinger (wie heeft dat niet in folk-uitvoering rond het kampvuur gezongen?), het prachtig gedragen Still in Love With You en natuurlijk de klassieker The Boys Are Back In Town. Parisienne Walkways stond niet op de setlist, maar dat is dan ook te veel met Gary Moore verbonden.
Aangename verrassing, dit dunne liesje.
Zaandam, 11 januari 2011 - Wishbone Ash bestond ooit uit gitarist Andy Powell en bassist Martin Turner en hun maatjes. Na talloze bezettingswisselingen en vele ruzies, zijn er nu eigenlijk twee Ashes. Deze van Andy Powell. Martin Turner schijnt ook nog met een Ash-variant over de wereld te reizen. Veteraan Powell (ik heb de Ash voor het eerst gezien op Pinkpop, pakweg 1973) en drie hulptroepen borduren voort op de twinlead gitaarsound van Wishbone Ash. En dat allemaal in het sfeerloze, voor 80% door oudere mannen bevolkte De Kade in buitenplaats Zaandam.
Punt is dat het allemaal wel mooi klinkt. Maar na zes nummers ook wel saai werd. En dan vooral omdat ze de bekendste nummers maar niet speelden. Wel nog Throw Down The Sword. Maar waar waren The King Will Come, Strange Affair, In The Skin? Hard Times, Keeper of the Light? Om er maar een paar te noemen. Waarschijnlijk aan het eind van de show. Maar toen was ik al afgehaakt. En dat had dan niet alleen maar met de muziek te maken.
